مقدمه: کودک آزاری یا همان سوء رفتار در مورد کودک هم در دختران و هم در پسران در سنین مختلف، در تمامی کشورها، فرهنگ ها، گروه های قومی و تمامی سطوح اجتماعی – اقتصادی مشاهده می شود. رفتارهای خشونت آمیز بزرگسالان علیه کودکان و نوجوانان از ضربه های خفیف تا حمله های آسیب زا و جنسی را شامل می شود.
با کشف کودک آزاری و به دنبال آن افزایش علاقه به حمایت از کودک، تعریف کودک آزاری ضرورت یافت. کودک آزاری، رفتارهای خشونت آمیزی است که آسیب مشهودی در کودکان و نوجوانان ایجاد می کند. سوءرفتار و کودک آزاری در ابعاد وسیع و نگران کننده روی می دهد و با طیف وسیعی از مسائل هیجانی و علائم روانی همراه است. در هر فرهنگی بین خشونت مشروع و نامشروع تمایز گذارده می شود. بنابراین پیوستاری از رفتارهای تنبیهی وجود دارد که یک سری آن رفتارهای خشونت آمیز طبیعی نظیر سیلی زدن، تودهنی زدن و با دست به کفل کودک زدن قرار دارد و در سوی دیگر رفتارهای خشونت آمیزی که آشکارا غیرطبیعی و کودک آزارانه تلقی می شود قرار دارند.
بسیاری از مردم، رفتارهای خشونت آمیز طبیعی را جزء مقبول کودک پروری در نظر می گیرند و از آن برای تنظیم رفتار کودکانشان استفاده می برند. با این حال بسیاری از محققان که خشونت خانوادگی را مطالعه می کنند پذیرش این میزان از خشونت طبیعی را هراس آور تلقی می کنند. اول اینکه به خشونت، مشروعیت می بخشد و در ثانی چنین خشونت هایی به سایر وجوه و عرصه های زندگی سرایت می کند؛ مثل همسر آزاری.
طی تحقیقی، کودکانی که طی سال گذشته سه بار تنبیه شده بودند بیشتر احتمال داشت طی همان سال به یک عضو دیگر خانواده حمله ور شوند. مضاف بر اینکه تنبیه های جزئی با جرم های برون خانوادگی نظیر بزهکاری، سرقت و دیگرکشی همبستگی دارند.
متن کامل این مقاله را از اینجا دریافت نمایید.
نویسنده: احمد جبارزاده؛ مددکار اجتماعی
پایگاه اطلاع رسانی مددکاران اجتماعی ایران
